Max Nettlau

Παναρχία
Μια ξεχασμένη ιδέα του 1860

(1909)

 



Σχόλιο από τον John Zube

Αυτό το άρθρο φέρει την υπογραφή Μ.Ν. και χρονολογείται 22.02.1909. Πρώτα δημοσιεύτηκε στο "DER SOZIALIST" του GUSTAV LANDAUER, 15.3.1909.

Με πρόταση του Leo Kasarnowski, του τελευταίου εκδότη του John Henry Mackay, που προσδιόρισε την ταυτότητα του Μ.Ν. σαν MAX NETTLAU, ανατυπώθηκε στο Der individualistische Anarchist" (Ο Ατομικιστής Αναρχικός), δημοσιεύτηκε από τον Benedikt Lachman, στο Βερολίνο, 1920, σελίδες 410-417. Εδώ είναι μεταφρασμένο από τον John Zube από την Γερμανική απόδοση στο "Zur Sache", Νο. 9 (Στο Θέμα, Αρ. 9), που έκανε ο Mackay Gesellschaft, Γερμανία, εκδότης: Kurt Zube, 1905 -1991.

Η πρόταση του De Puydt, σαν μια κεντρική απαίτηση για έναν συνεπή αναρχισμό, συμπληρωμένη από απαραίτητες συνθήκες σχηματίζει το θεμέλιο των αυτόνομων προστατευτικών και κοινωνικών κοινοτήτων περιγεγραμμένη στο «Μανιφέστο της Ειρήνης και της Ελευθερία» από τον Solneman. Η Αγγλική του έκδοση εμφανίστηκε το 1983. Αλλά ήδη στο 1930, στο "RADIKALER GEIST" του Kurt Zube’s, Βερολίνο, στις σελίδες 450/51 (5ο τεύχος) εμφανίστηκε στο σχετικό πρόγραμμα του Werner Ackermann Η ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΤΩΝ.
Στο "Zur Sache" το πρόγραμμα της «Ένωσης των Κοσμοπολιτών» επισυνάφθηκε αλλά το παρέλειψα εδώ αφού έχει ήδη εμφανιστεί, επανειλημμένα, στην σειρά μου Σχέδια Ειρήνης στα Αγγλικά, στα Γερμανικά και ακόμη και στα Γαλλικά. Αυτή είναι η κεντρική μου ιδέα στα δύο δικά μου βιβλία ειρήνης, στο Σχεδία Ειρήνης 16-18 & 61-63 (Στα Γερμανικά στο Σχέδια Ειρήνης 399-401), γραμμένα ανάμεσα στο 1962 και το 1975.

Ο Herbert Spencer συζήτησε παρόμοιες ιδέες στο κεφάλαιο του: «Το Δικαίωμα να Αγνοήσεις το Κράτος» στο «Κοινωνική Στατική», αρχική έκδοση το 1850 και ο Johann Gottlieb Fichte συζήτησε την ατομική απόσχιση το 1793 στο βιβλίο του για την Γαλλική Επανάσταση. Διατάξεις εθελοντικής φορολογίας είναι μια από τις προϋποθέσεις ή συνέπειες για παναρχίες. Ιστορικά προηγούμενα για τον παναρχισμό αφθονούν και πάνε πολύ πιο πίσω (αλλά ΔΕΝ συζητούνται στα ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ιστορικά βιβλία), στην μορφή των εταιριών προσωπικού νόμου, συνθηκολογήσεων, το σύστημα των μιλλετίων ή το djemma, ειδικά δικαστήρια για αλλοδαπούς και προξενική δικαιοδοσία). Απομεινάρια αυτής της παράδοσης επιμένουν στον 20ο αιώνα, π.χ. στο Μαρόκο μέχρι το 1955 και μέχρι τον καιρό μας, π.χ. ως προσωπικός νόμος στην αστική δικαιοδοσία, στην Μέση Ανατολή και την Μαλαισία.

Αρκετά περίεργα, οι περισσότερες μειονοτικές ομάδες έχουν δείξει ελάχιστο ή καθόλου ενδιαφέρον σε αυτήν την μορφή της δυνητικά απόλυτης μη-εδαφικής αυτονομίας για όλες τις μειονότητες που θέλουν να σχηματίσουν τις δικές τους εθελοντικές κοινότητες. Παραμένουν εθισμένοι στον εδαφισμό – και τις φρικαλεότητες που τον ακολουθούν.

Ο ΠΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ παρέχει την μόνη δομή που θα μπορούσε στον ίδιο χρόνο και στην ίδια χώρα, να ικανοποιήσει τις ΔΙΚΑΙΕΣ βλέψεις όλων των ειδών των κρατίστων καθώς τους εραστές της ελευθερίας και όλων των ειδών. Καθώς οι ριζοσπαστικοί εραστές της ελευθερίας είναι σχεδόν παντού μια μικρή μειονότητα και έχουν ελάχιστες πιθανότητες, βραχυπρόθεσμα, να προσηλυτίσουν όλους τους κράτιστες στο τρόπο σκέψης τους, πρέπει να γίνουν οι πρώτοι που θα υιοθετήσουν το πρόγραμμα. Παρόλα αυτά, το βρίσκουν ιδιαίτερα δύσκολο να το κάνουν, καθώς και αυτοί όπως οι κράτιστες, κολλημένοι στο εδαφικό μοντέλο, που αποκλείει ανοχή για μη-εδαφικές αυτόνομες εθελοντικές κοινότητες.
Αυτό είναι ο ακρογωνιαίος λίθος για κάθε δίκαια και αποτελεσματική ειρήνη, άμυνα, επανάσταση και προσπάθεια απελευθέρωσης, καθώς θα έστρεφε περισσοτέρους από τους πόρους οποιουδήποτε δικτατορικού ή ολοκληρωτικού καθεστώτος εναντίον του και θα μπορούσε να το κάνει με τρόπο που δεν οδηγεί το καθεστώς στον τοίχο, έτοιμο να λάβει μαζικά δολοφονικά μέσα. Ακόμη και το χειρότερο καθεστώς έχει μερικούς εθελοντικούς οπαδούς και υπό τον παναρχισμό θα μπορούσαν να τα διατηρήσουν, εφόσον τους ικανοποιούσε. Δεν ξέρω καλύτερο πρόγραμμα που αφοπλίσει και να εξουδετερώσει την απειλή που θέτουν οι Ατομικές, Βιολογικές και Χημικές μαζικές φονικές μηχανές σε συνδυασμό με δημοφιλείς ιδέες περί συλλογικής ευθύνης και εχθρών, όλες δεμένες το εδαφικό μοντέλο.
Ένα από τα απομένοντα παναρχικά στοιχεία, σε υπερβολικά παραμορφωμένη μορφή, είναι η εξάσκηση του διεθνούς νόμου στην διπλωματική ασυλία. Όμως είναι κακό παράδειγμα επειδή στην συγχρόνη εκδοχή επιτρέπει στους διπλωμάτες να γλυτώνουν τιμωρία για σοβαρά εγκλήματα ενάντια σε αλλοδαπούς. Αυτή ΔΕΝ ήταν η παραδοσιακή εξάσκηση στα νομικά συστήματα. Αλλά τότε οι ηγέτες και οι οπαδοί ή οι αντιπρόσωποι τους έχουν μεγάλους βαθμούς μυστικότητα και ασυλία για τα εγκλήματα τους.

Μια προκαταρτική, λογοτεχνία στον παναρχισμό, 11 σελίδες, εμφανίστηκε στο Σχέδια Ειρήνης 66/69.
Μια δισέλιδη λίστα του 1989 μπορεί να βρεθεί στο Σχέδια Ειρήνης.
Μια εκτεταμένη βιβλιογραφία στον παναρχισμό, σε 56 σελίδες μπορεί να βρεθεί στο ΣΧΕΔΙΑ ΕΙΡΗΝΗΣ Αρ. 1540.

 


 

Για μια μακρά περίοδο έχω γοητευθεί από την ιδέα του πόσο θαυμάσιο θα ήταν αν τελικά, στην κοινή γνώμη στην εναλλαγή των πολιτικών και κοινωνικών θεσμών, ο μοιραίος όρος «ένας μετά τον άλλο» αντικαθιστούταν από τον πολύ απλό και αυταπόδεικτο «ταυτόχρονα.» «Κάτω το Κράτος! » και «Μονο πάνω στα ερείπια του κράτους…» εκφράζουν τα συναισθήματα και τις ευχές των πολλών αλλά φαίνεται ότι μόνο το ψύχραιμο «Έξελθε οικειοθελώς από το κράτος» (Αρ. 2 του «ο Σοσιαλιστής») μπορεί να τους βοηθήσει προς αυτήν την πραγματοποίηση.

Όταν μια νέα επιστημονική αντίληψη εμφανίζεται, τότε οι πεπεισμένοι από αυτήν απλά ενεργούν, χωρίς να θέλουν να πείσουν τους παλαιούς καθηγητές που δεν έχουν ως στόχο να την ακολουθήσουν ή να τους αναγκάσουν να δεχτούν τον νέο τρόπο ή να τους δολοφονήσουν. Εντελώς μόνοι τους, θα πέσουν πίσω, θα χάσουν την φήμη τους και θα στερέψουν – είθε η νέα μέθοδος να είναι γεμάτη ζωή. Όντως, σε πολλές περιπτώσεις, η κακοβουλία και η ηλιθιότητα θα βάλουν πολλά εμπόδια στον δρόμο μιας ιδέας. Αυτός είναι ο λόγος που σκληροί αγώνες πρέπει να δοθούν για αμοιβαία ανοχή, μέχρι τελικά να πραγματοποιηθεί. Μόνο από ‘κει και πέρα τα πάντα θα προχωρήσουν αυτόματα, η επιστήμη θα ανθήσει και θα αναβαθμιστεί, επειδή η απαραίτητη βάση για κάθε πρόοδο, δηλαδή η ελευθερία πειραματισμού και ελεύθερης ερευνάς έχουν επιτευχθεί.

Κανείς δεν πρέπει με κανένα τρόπο «να βάλει όλα τα αυγά σε ένα καλάθι.» Ακόμη και το Κράτος δεν το κατάφερε αυτό. Οι σοσιαλιστές και οι αναρχικοί ξεγλίστρησαν από την δύναμη του. Και δεν θα ήμασταν πιο επιτυχείς με μια τέτοια προσπάθεια, γιατί οι κράτιστες ακόμη υπάρχουν (είναι ένα από τα δεδομένα της πραγματικότητας μας).Επιπλέον, θα έπρεπε να μας ευχαριστεί το να μην είμαστε υποχρεωμένοι τραβάμε ένα σκληροπυρηνικό σακάτη του Κράτους με το ζόρι στην ελεύθερη κοινωνία μας. Η συχνά συζητημένη ερώτηση: «Τι πρέπει να γίνει με τους αντιδραστικούς, οι οποίοι δεν μπορούν να προσαρμοστούν στην ελευθερία;», ως εκ τούτου θα λυνόταν πολύ απλά : Μπορούν να κρατήσουν το κράτος τους, εφόσον το θέλουν. Αλλά για εμάς θα γίνονταν ασήμαντοι. Πάνω μας δεν θα έχουν περισσότερη δύναμη από τις εκκεντρικές ιδέες μιας σέκτας που δεν μας ενδιαφέρει. Έτσι θα συμβεί, σύντομα ή αργότερα. Η ελευθερία θα ανοίξει ένα μονοπάτι για τον εαυτό της, παντού.

Κάποτε, ενώ ήμασταν σε ένα ατμόπλοιο στην Λίμνη Κομό, μια δασκάλα από το Μιλάνο επιβιβάστηκε με μια μεγάλη τάξη. Ήθελε όλα τα παιδία να καθίσουν κάτω και έσπευδε από την μία ομάδα στην άλλη, διατάζοντας τα να καθίσουν. Παρόλα αυτά, αφού μόλις είχε γυρίσει την πλάτη της σε οποιαδήποτε από τις ομάδες όταν τα περισσότερα της ομάδας στάθηκαν όρθια ξανά και οποτεδήποτε προσπαθούσε να τα επιβλέψει όλα, πιστεύοντας επιτέλους πως είχε τελειώσει την εργασία της, τα εύρισκε να στέκονται όρθια και τριγύρω, στην ίδια αταξία με πριν. Αντί τώρα να γίνει πιο αυστηρή μαζί τους, η νεαρή γυναίκα γέλασε με τον εαυτό της για αυτό και άφησε τα παιδία ήσυχα. Τα περισσότερα από αυτά σύντομα κάθισαν κάτω έτσι και αλλιώς, με δική τους πρωτοβουλία. Αυτό είναι απλά ένα άκακο παράδειγμα για να δείξει πως τα πάντα, αν αφεθούν μόνα τους, λύνουν τον εαυτό τους καλύτερα.

Συνεπώς και κατά μέρος: Πριν η ιδέα της ΑΜΟΙΒΑΙΑΣ ΑΝΟΧΗΣ στις πολιτικές και κοινωνικές υποθέσεις ανοίξει το μονοπάτι της, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα παρά να προετοιμαστούμε για αυτήν – πραγματοποιώντας την στην καθημερινή μας ζωή και σκέψη. Πόσο συχνά ακόμη δρούμε εναντία σε αυτήν;

Αυτές οι λέξεις έχουν ως πρόθεση να περιγράψουν πόσο πολύ έχω ερωτευθεί αυτήν την ιδέα και να κάνει τους άλλους να καταλάβουν την ευχαρίστηση μου που έχω βρει μια ξεχασμένη έκθεση ενός πρωτοπόρου σε αυτήν την ιδέα , μια ιδέα που δεν συζητιέται πολύ στην λογοτεχνία μας. Παρόλα αυτά, κάποιος πρέπει να παραδεχτεί ότι ο αγώνας στον οποίο εμπλέκεται επιβλήθηκε πραγματικά εξωγενώς.

Μιλάω για το άρθρο "PANARCHIE" από τον P. E. de Puydt στην "REVUE TRIMESTRIELLE" (Βρυξέλλες), Ιουλίου του 1860, σελίδες 222 ως 245. Ο συγγραφέας, ο οποίος ήταν μέχρι τώρα άγνωστος σε έμενα και για τον οποίο δεν νοιάστηκα ώστε να μην χαλάσω την εντύπωση μου για τις ιδέες του, πιθανόν να είναι σε απόσταση από τα κοινωνικά κινήματα. Αλλά έχει μια καθαρή ενόραση της έκτασης στην οποία το τωρινό πολιτικό σύστημα, συμφωνά με το οποίο ΟΛΟΙ οφείλουν να υποτάσσονται σε μια κυβέρνηση, συστημένη από μια πλειοψηφική απόφαση ή αλλιώτικα, είναι ευθέως κατά των απλότερων απαιτήσεων για ελευθερία.
Χωρίς να ταυτίζομαι με την πρόταση του με κανέναν τρόπο, ή προσπαθώντας να πετύχω ολότητα, θέλω να συνοψίσω τις απόψεις του και να αναφέρω μερικές λεπτομέρειες.

Κάποιοι θα αισθανθούν κοντύτερα στην ιδέα αν κάποιος αντικαταστήσει στο μυαλό του την λέξη «κυβέρνηση», που πάντα χρησιμοποιεί, με «κοινωνική οργάνωση», ειδικά καθώς αυτός ο ίδιος διακηρύσσει την συνύπαρξη όλων των μορφών κυβέρνησης μέχρι τώρα και συμπεριλαμβάνοντας «ακόμη και η ΑΝ-ΑΡΧΙΑ του κ. Proudhon», κάθε μορφή για αυτούς που πραγματικά σε αυτή.

Ο συγγραφέας κηρύσσει τον εαυτό του υπέρ των διδαγμάτων της πολιτικής οικονομίας του « LAISSEZ-FAIRE, LAISSEZ PASSER» (η Σχολή του Μάντσεστερ του ελευθέρου ανταγωνισμού χωρίς κρατική επέμβαση). Δεν υπάρχουν μισές αλήθειες. Από αυτό καταλήγει ότι ο νόμος του ελευθέρου ανταγωνισμού, LAISSEZ-FAIRE, LAISSEZ PASSER, δεν εφαρμόζεται στις βιομηχανικές και εμπορικές σχέσεις αλλά θα έπρεπε να κάνει το ρήγμα της στην πολιτική σφαίρα.
Κάποιοι λένε ότι υπάρχει υπερβολική ελευθερία, οι άλλοι, ότι δεν υπάρχει αρκετή ελευθερία. Στην πραγματικότητα, η θεμελιώδης ελευθερία λείπει, ακριβώς αυτή που χρειάζεται, η ελευθερία να είσαι ελεύθερος ή μη ελεύθερος, συμφωνά με την επιλογή σου. Ο καθένας αποφασίζει αυτήν την ερώτηση για τον εαυτό του και υπάρχουν τόσο πολλές γνώμες όσο ανθρωπινά όντα, το μείγμα, αποκαλούμενο πολιτική, το αποτέλεσμα. Η ελευθερία ενός κόμματος είναι η άρνηση της ελευθερίας των άλλων. Η καλύτερη κυβέρνηση λειτουργεί ποτέ σε συμφωνία με την θέληση όλων. Υπάρχουν νικητές και ηττημένοι , καταπιεστές στο όνομα του τωρινού νόμου και στασιαστές στο όνομα της ελευθερίας.

Θέλετε να σας προτείνω το σύστημα μου; Καθόλου! Είμαι ένας συνήγορος όλων των συστημάτων δηλαδή όλων των μορφών κυβέρνησης που βρίσκουν οπαδούς.

Κάθε σύστημα είναι σαν μια πολυκατοικία στην οποία ο ιδιοκτήτης και οι κύριοι ένοικοι έχουν τα καλύτερα διαμερίσματα και αισθάνονται αρκετά καλά. Οι άλλοι, για τους οποίους δεν υπάρχει αρκετός χώρος, είναι δυσαρεστημένοι. Εγώ μισώ τους καταστροφείς όσο τους τυράννους. Οι δυσαρεστημένοι πρέπει να πάρουν τον δρόμο τους, αλλά δίχως να καταστρέψουν το κτήριο. Ότι δεν τους ευχαριστεί μπορεί να δώσει χαρά στους γείτονες τους.
Πρέπει να μεταναστεύσουν αντίθετα, για να ψάξουν για τον εαυτό τους οπουδήποτε στον κόσμο, μια άλλη κυβέρνηση; Όχι. Ούτε πρέπει οι άνθρωποι να απελαθούν εδώ και εκεί, σε συνάρτηση με τις γνώμες τους «Επιθυμώ αυτοί να συνεχίσουν να ζουν σε συνύπαρξη, οπουδήποτε τυγχάνει να είναι ή αλλού, αν το επιθυμούν, αλλά χωρίς διαμάχες, σαν αδελφοί, ο καθένας να λέει ελευθέρα την γνώμη του και ο καθένας να υποκύπτει μόνο στις δυνάμεις προσωπικά εκλεγμένες ή αποδεκτές από αυτούς».

Ας έλθουμε στο θέμα. «Τίποτα δεν αναπτύσσεται και διαρκεί το όποιο δεν είναι βασισμένο στην ελευθερία. Τίποτα που υπάρχει δεν συντηρεί τον εαυτό του και λειτουργεί επιτυχώς πάρα μέσω της ελευθέριας όλων των ενεργών συστατικών του. Διαφορετικά θα υπάρξει απώλεια ενέργειας μέσω της τριβής, γρήγορης φθοράς των γραναζιών, υπερβολικών σπασιμάτων και ατυχημάτων. Αρά απαιτώ για το καθένα και κάθε στοιχείο της ανθρώπινης κοινωνίας (άτομο) την ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι με άλλους συμφώνα με την επιλογή και ευχαρίστηση, να λειτουργήσει μόνο συναρτήσει με τις ικανότητες του, με αλλά λόγια, το απόλυτο δικαίωμα επιλογής της πολιτικής κοινωνίας στην οποία θέλουν να ζήσουν και να εξαρτώνται μόνο σε αυτήν».

Σήμερα ο δημοκρατικός προσπαθεί να ανατρέψει την υπάρχουσα δομή του κράτους ώστε να εγκαταστήσει την δική του ιδανική μορφή του Κράτους. Πολεμιέται ως εχθρός από όλους τους μοναρχικούς και άλλους μη ενδιαφερόμενους στο ιδανικό του. Αντίθετα συμφωνά με την ιδέα του συγγραφέα, κάποιος πρέπει να ακολουθήσει μια διαδικασία παρόμοια με νομικό χωρισμό ή διαζύγιο σε οικογενειακές σχέσεις. Προτείνει μια παρόμοια ευχέρεια διαζυγίου για την πολιτική, μια που δεν θα έβλαπτε κανέναν. Ένας θέλει να χωριστεί πολιτικά; Τίποτα δεν είναι πιο παρά να πάρει τον δρόμο του – αλλά χωρίς να καταπατά τα δικαιώματα και τις γνώμες του αλλού, που από πλευράς τους, απλά θα όφειλε να αφήσει στους άλλους την πλήρη ελευθερία να πραγματοποιήσουν το σύστημα τους.

Στην πρακτική, η μηχανή του γραφείου πολιτικής καταχώρησης θα επαρκέσει. Σε κάθε δήμο ένα νέο γραφείο θα άνοιγε για την ΙΔΙΟΤΗΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΜΕΛΟΥΣ των ατόμων στις ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ. Οι ενήλικοι θα αφήναν τους εαυτούς τους να εισαχθούν στις λίστες της μοναρχίας, της δημοκρατίας, και τα λοιπά. Από εκεί και πέρα παραμένουν ανέγγιχτοι από τα κυβερνητικά συστήματα των άλλων. Κάθε σύστημα αυτό-οργανώνεται, έχει τους αντιπρόσωπους, τους νόμους, τους δικαστές, τους φόρους του, ανεξάρτητα από το αν υπάρχουν δύο ή δέκα τέτοιες οργανώσεις διπλά στην άλλη. Για τις διαφορές που θα προέκυπταν ανάμεσα σε αυτούς τους οργανισμούς, διαιτητικά δικαστήρια θα αρκέσουν, όπως σε συμφιλιωμένους ανθρώπους.

Θα υπάρξουν, πιθανόν, πολλές υποθέσεις ανάμεσα σε όλους τους οργανισμούς, τα οποία μπορούν να διευθετηθούν με αμοιβαίες συμφωνίες, οπώς για παράδειγμα, η σχέση ανάμεσα στα Ελβετικά καντόνια και οι Αμερικάνικες Πολιτείες με τις ομοσπονδίες τους. Ίσως υπάρχουν άνθρωποι που δεν θέλουν να ταιριάξουν σε κανέναν από αυτόν Αυτοί μπορούν να προπαγανδίσουν τις ιδέες τους και να αποπειραθούν να αυξήσουν τους αριθμούς των οπαδών τους μέχρι να επιτύχουν ένα ανεξάρτητο προϋπολογισμό, δηλ. να μπορούν να πληρώσουν για οτιδήποτε θέλουν να έχουν οπώς θέλουν. Μέχρι τότε, θα έπρεπε να ανήκουν σε έναν από τους υπάρχοντες οργανισμούς. Αυτό θα ήταν απλά ένα πιστωτικό θέμα.
Η ελευθερία πρέπει να είναι τόσο εκτεταμένη που συμπεριλαμβάνει το δικαίωμα να μην είσαι ελεύθερος. Freedom must be so extensive that it includes the right not to be free. Συνεπώς, θεοκρατία και απολυταρχισμός για αυτούς που δεν θέλουν να κυβερνηθούν με κανέναν άλλο τρόπο. Θα υπάρχει ελεύθερος ανταγωνισμός για κυβερνητικά συστήματα. Οι κυβερνήσεις θα οφείλουν να μεταρρυθμιστούν ώστε να εξασφαλίσουν τους εαυτούς τους οπαδούς και πελάτες.

Αυτό συνεπάγεται απλά μια απλή διακήρυξη στο τοπικό Γραφείο για την Ιδιότητα Πολιτικού Μέλους και χωρίς να υποχρεούται να αποχωριστεί το νυχτικό του και τις παντόφλες του, κάποιος μπορεί να μεταφερθεί από την δημοκρατία στην μοναρχία, από τον κοινοβουλευτισμό στην απολυταρχία, από την ολιγαρχία στην δημοκρατία ή ακόμη την αναρχία του κ. Proudhon, συμφώνα με την σύνεση του. «Είστε δυσαρεστημένος από την κυβέρνηση σας; Προσλάβετε μια άλλη για τον εαυτό σας» - χωρίς εξέγερση ή επανάσταση και χωρίς αναστάτωση – απλά με μία βόλτα στο Γραφείο Ιδιότητας Πολίτικου Μέλους. Οι παλιές κυβερνήσεις ίσως συνεχίσουν να υπάρχουν μέχρι η ελευθερία πειραματισμού, που εδώ προτείνεται να οδηγήσει στην παρακμή και την πτώση τους.
Μόνο ένα πράγμα απαιτείται: ελεύθερη επιλογή. Ελεύθερη επιλογή, ανταγωνισμός – αυτά θα είναι, μια μέρα, τα ρητά του πολίτικου κόσμου.

Δες θα οδηγούσε αυτό σε ένα ανυπόφορο χάος; Ένας πρέπει απλά να θυμάται την εποχή που ο ένας στραγγάλιζε τον άλλο στους θρησκευτικούς πολέμους. Τα συνέβη με τα παλιά μίση; Η πρόοδος του ανθρωπίνου πνεύματος τα έχει παρασύρει όπως ο άνεμος κάνει με τα τελευταία φύλλα του φθινοπώρου. Οι θρησκείες, στα ονόματα των οποίων πυρές και βασανιστήρια λειτουργούσαν, τώρα συνυπάρχουν ειρηνικά, διπλά-διπλά. Ειδικά εκεί οπουδήποτε αρκετές από αυτές συνυπάρχουν, καθεμία από αυτές είναι περισσότερο παρά υπό άλλες περιστάσεις ενδιαφερόμενες για την αξιοπρέπεια και την αγνότητα. Είναι λογικό ότι ήταν δυνατό σε αυτήν την σφαίρα, παρ’ όλες τα εμπόδια, να μην είναι δυνατόν στην σφαίρα της πολιτικής;

Σήμερα, ενώ οι κυβερνήσεις μόνο υπάρχουν κάτω από τον αποκλεισμό όλων των άλλων δυνάμεων, κάθε κόμμα κυριαρχεί αφού έχει εκθρονίσει τους αντιπάλους της και η πλειοψηφία καταπιέζει τις μειοψηφία, είναι αναπόφευκτο πως οι μειονότητες, οι καταπιεσμένες, παραπονιούνται και συνωμοτούν από μέλους τους και αναμένουν την στιγμή της εκδίκησης, όταν θα αποκτήσουν τελικά εξουσία. Αλλά όταν όλη η καταπίεση καταργείται, όταν κάθε ενήλικας έχει ανά πάσα στιγμή μια εντελώς ελεύθερη επιλογή για τον εαυτό του, τότε κάθε άκαρπος αγώνας θα γίνει αδύνατος.

Καθώς οι κυβερνήσεις εκτίθενται στην αξία του ελεύθερου πειραματισμού, στον ελεύθερο ανταγωνισμό, θα βελτιωθούν και θα τελειοποιηθούν μόνες τους. Όχι άλλη απόσταση, πάνω στα σύννεφα, που κρύβει την κενότητα τους. Η επιτυχία για αυτούς θα εξαρτάται απόλυτα πάνω σε αυτές να το κάνουν καλύτερα και φτηνότερα από ότι οι άλλες κάνουν. Οι ενέργειες, προς το παρόν χαμένη σε άκαρπους αγώνες, τριβή και αντίσταση, θα ενωθούν ώστε να προάγουν την πρόοδο και την ευτυχία του ανθρώπου, σε απρόβλεπτους και υπέροχους τρόπους.

Στην αντίθεση πως αυτά τα πειράματα με κυβερνήσεις κάθε είδους, θα γυρνούσαμε, τελικά, σε μια μοναδική την μια τελεία, ο συγγραφέας παρατηρεί ότι ακόμη και να υπήρχε αυτή η περίπτωση, η γενική συμφωνία θα είχε επιτευχθεί μέσω της ελευθερίας όλων των δυνάμεων. Αλλά αυτό θα μπορούσε να συμβεί μόνο στο μέλλον, «όταν η λειτουργία της κυβέρνησης, με γενική συμφωνία, μειώνεται στην πιο απλή της έκφραση». Στην ενδιάμεση περίοδο, οι άνθρωποι έχουν διαφορετική γνώμη, και τόσο ποικίλα έθιμα που μόνο αυτή η πολλαπλότητα των κυβερνήσεων είναι πιθανή.
Ένας αναζητά έξαψη και αγώνα, ο άλλος θέλει ξεκούραση, αυτός θέλει ενθάρρυνση και υγεία, ο άλλος μια ιδιοφυία, δεν ανέχεται κατεύθυνση. Ένας επιθυμεί μια δημοκρατία, υποταγή και αυταπάρνηση, ο άλλος επιθυμεί μια απόλυτη μοναρχία με τον στόμφο και την μεγαλοπρέπεια της. Αυτός ο ρήτορας επιθυμεί ένα κοινοβούλιο, ο ήσυχος καταδικάζει όλους τους φλύαρους. Υπάρχουν δυνατά μυαλά και αδύναμα κεφάλια, φιλόδοξοι και απλοί και ευχαριστημένοι άνθρωποι. Υπάρχουν τόσο πολλοί χαρακτήρες όσο άνθρωποι, όσο πολλές ανάγκες όσο υπάρχουν διαφορετικές φύσεις. Πως α μπορούσαν να ικανοποιηθούν από μια μοναδική μορφή κυβέρνησης; Οι ευχαριστημένοι θα είναι πάντα μια μειονότητα. Ακόμη και μια τελεία κυβέρνηση θα βρει την αντιπολίτευση της.

Στο προτεινόμενο σύστημα, από την άλλη όλες οι διαφορές θα ήταν απλά καβγάδες στο σπίτι, με το διαζύγιο την τελική λύση. Οι κυβερνήσεις θα ανταγωνίζονταν η μια την άλλη και αυτοί που συνδέονταν με την κυβέρνηση τους, θα ήταν ιδιαίτερα πιστοί σε αυτήν επειδή θα συμφωνούσε με τις ιδέες τους. Πως θα μπορούσε ένας να ταξινομήσει όλους αυτούς τους διαφορετικούς ανθρώπους; - Πιστεύω στην «κυρίαρχη δύναμη της ελευθερίας να εγκαθιδρύσει ειρήνη στους ανθρώπους». Δεν μπορώ να δω την μέρα και την ώρα της συμφωνίας αυτής. Η ιδέα μου είναι σαν τον σπόρο που πετάχτηκε στον άνεμο. Ποιος σε προηγούμενες εποχές σκέφτηκε για την ελευθερία της συνείδησης και θα τολμούσε να την αμφισβητήσει σήμερα;

Για την πρακτική εφαρμογή ένας ίσως, για παράδειγμα, να θέσει την ελάχιστη περίοδο για ιδιότητα μέλους, σε μια μορφή κυβέρνησης, για ένα χρόνο.
Κάθε ομάδα θα έβρισκε και θα συνέλεγε τους οπαδούς της οπουδήποτε τους χρειάζεται, όπως μια εκκλησιά κάνει για τα μέλη της και μια μετοχική εταιρία για τους μετόχους της.
Αυτή συνύπαρξη πολλών κυβερνητικών οργανισμών θα οδηγούσε σε μια πληθώρα δημοσίων υπαλλήλων και σαν συνέπεια μια σπάταλη ενέργειας; Αυτή η αντίρρηση είναι σημαντική, παρόλα αυτά καθώς μια υπερβολή είναι αισθητή θα σταματήσει. Μόνο οι πραγματικά βιώσιμοι οργανισμοί θα επιβιώσουν, οι άλλοι θα πεθάνουν από εξάντληση.
Οι προς το παρόν κυβερνώσες δυναστείες και κόμματα θα συμφωνήσουν με μια τέτοια πρόταση; Θα ήταν προς το συμφέρον τους να κάνουν έτσι. Θα ήταν καλύτερα με λιγότερα μέλη αλλά με όλους αυτούς τους εθελοντές να υποτάσσονται απόλυτα. Καμία καταπίεση δεν θα ήταν απαραίτητη εναντίον τους, όχι στρατιώτες, όχι χωροφύλακες, όχι αστυνομικοί. Δεν θα υπήρχαν συνομωσίες ή σφετερισμοί. Ο καθένας και ο κανένας θα ήταν νόμιμος ηγέτης.

Μια κυβέρνηση ίσως σήμερα πάει για διάλυση και, αργότερα, όταν βρεί περισσοτέρους οπαδούς, μπορεί να επανιδρυθεί, με μια απλή συνταγματική πράξη, όπως μια μετοχική εταιρία.
Οι μικρές αμοιβές που θα πληρωθούν για καταγραφή θα υποστήριζαν τα γραφεία για ιδιότητα πολιτικού μέλους. Θα ήταν ένας απλός μηχανισμός, ένας που θα μπορούσε να ρυθμιστεί από ένα παιδί και για αυτό θα ταίριαζε με όλες τις απαιτήσεις.
Ολό αυτό είναι τόσο απλό και σωστό που είμαι πεπεισμένος ότι κανείς δεν θα θέλει να μάθει για αυτό.
Ο Άνθρωπος, όντας άνθρωπος. . .

Αυτό το στυλ και ο τρόπος σκέψης του συγγραφέα De PUYDT, μου θυμίζει κάπως του ANSELME BELLEGARRIGUE, οπώς τον μαθαίνουν στα διάφορα άρθρα του στην εφημερίδα της Τουλούζης του 1849, Πολιτισμός. Παρόμοιες ιδέες, ειδικά που αφορούν τους φόρους, αργότερα και για πολλά χρόνια εκφραστήκαν από τον AUBERON HERBERT (εθελοντική φορολογία).
Το γεγονός ότι τα επιχειρήματα του μας φαίνονται πιο αληθοφανή σε εμάς από ότι ίσως εμφανίστηκαν στους αναγνώστες του το 1860, δείχνει ότι κάποια πρόοδος έχει γίνει.
Το αποφασιστικό πράγμα είναι να δώσουμε σε αυτήν την ιδέα αυτό το ΕΙΔΟΣ ΤΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ ΠΟΥ ΣΥΜΦΩΝΕΙ ΜΕ ΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ και να προετοιμάσουμε τον εαυτό μας προς την ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ της. Είναι η ιδέα με την ιδία πρωτοβουλία που ήταν ακόμη εσφαλμένη στην ψυχρή λογική διεργασία του απομονωμένου συγγραφέα του 1860.
Δεν θα έπρεπε να ο τομέας αυτός να κάνει την συζήτηση αυτών των ερωτήσεων σήμερα πιο υποσχόμενη και ευελπιστεί

 


[Home] [Top]